Wat zijn de modieuze kleuren van dit seizoen? Ik heb het even aan het Orakel gevraagd. “Meneer Google”, vroeg ik, “…modekleur 2007?” Zijn antwoord was duidelijk. Geel het worden zou, en paars en marine met wit en roze en groen en zwart en oranje en grijs en wit. Goed, de boodschap lijkt me duidelijk en dus zal ik verder geen statement maken over hoe verneukeratief mode is. De kleuren die ik niet tegen kwam, waren rood en blauw, terwijl ik ervan overtuigd ben dat juist deze kleuren het meest actueel zijn. Misschien niet als het gaat om kleren, maar zeker wanneer het gaat over onze huidige maatschappij.

Blauw is de kleur van de VVD, en zo niet dan wordt het in ieder geval geassocieerd met rechtse politiek. Daar tegenover staan de kameraden en andere rooie rakkers in de vorm van o.a. PvdA en SP. Eerst hadden we de Tweede Kamer verkiezingen en onlangs die voor de Provinciale Staten. De kleuren lijken strijd te symboliseren. In de film Gangs Of New York waren Bill the Butcher en zijn maten blauw en Leonardo DiCaprio hoorde bij de roden. Uiteraard gingen ze met elkaar vechten. DiCaprio speelde hier de rol van Amsterdam Vallon. Ik noem dit omdat het een mooi bruggetje slaat naar ons eigen Amsterdam.
In De Pers van 9 maart 2007 stond een artikel over de opkomst van bendes in Amsterdam die hun vorm kopiëren van een bende uit Los Angeles, namelijk de Bloods. Onder dezelfde naam vullen de zogenaamde achtergestelde jongeren hun dagen met stelen, roven, vechten en andere criminele acties. Door deze ontwikkelingen nemen rivaliserende groepen jongeren de naam aan van de Crips, de tegenhanger van de Bloods in Los Angeles. En je raad het al, de Bloods dragen rode zakdoeken, om het hoofd of hangend uit de broekzak, en de Crips blauwe. 

Dit ‘wij zij’ gedrag heet in sociologische termen ingroup en outgroup. Los van de problematiek die zich hierbij voor kan doen en de daarbij behorende zoektocht naar oplossingen, is het heel begrijpelijk dat een mens zich wil identificeren met een groep. Wij zijn nog te veel dier om ons van dat gevoel los te maken. Zo hebben veel leden van de bendes geen stabiele thuisomgeving, waardoor ze de bende als hun familie beschouwen. Het is een bekend probleem en is een van de redenen dat door het huidige kabinet gekozen is een ministerie voor Jeugdzaken op te richten. Een goede zaak, als je het mij vraagt.

Zoals de bendes in Los Angeles bestaan uit de zwarte bevolking, waarvan de leden veelal opgegroeid zijn in de achtstandswijken, zo zien de Bloods in Amsterdam er gelijksoortig uit. Een duidelijke gelijkenis is te vinden in de belevenis van muziek. Veel Hip-Hop muziek uit Amerika spreekt over de problemen van het leven in de getto en op de straat. De Antilliaanse en Surinaamse jongeren identificeren zich gemakkelijk met deze Afro-Amerikaanse cultuur, doordat zij vinden dat zij een zelfde leven lijden. Ze rappen over hun problemen in hun eigen taal. Een taal waar ik overigens niets van kan verstaan. De woorden die zij gebruiken, lijken nergens op en de grammatica is vergelijkbaar met de Nederlandse. Ik bedoel de regels die de Nederlandse grammatica heeft, lijken per definitie niet gevolgd te worden. Misschien omdat ze in beginsel al moeite hebben met regelgeving. 

‘Fuck the system’, dat is de houding van de zelfbenoemde Bloods. Ze voelen zich achtergesteld en geven de schuld aan het systeem. Met dat argument rechtvaardigen ze het criminele gedrag dat ze vertonen. Vaak hoor je ze spreken over discriminatie. Het is een modewoord en wordt in veel contreien onterecht gebruikt. Als het hen even tegen zit, noemen ze het al snel discriminatie en vaak zijn ze ook niet te beroerd om het woord slavernij in dezelfde zin te laten vallen. Het is gemakkelijk om de schuld steeds bij een ander leggen. Fundamentele attributiefout heet dat.
Ik wil het omdraaien. Minderheden worden niet gediscrimineerd, zij discrimineren zelf. Ik doel hier naast Surinamers en Antillianen ook op Marokkanen, Turken, homo’s en vrouwen. Het gaat mij dus om elke groep die zich op basis van zijn of haar toebehoren aan deze groep zegt achtergesteld te worden én met regelmaat blijft benoemen dat zij tot de achtergestelde groep behoren.

Het toebehoren aan een minderheid is volgen hen de oorzaak dat zij door iets of iemand achtergesteld worden. Doordat ze de schuld dus buiten zichzelf leggen, vinden zij dat ze geen actie hoeven te ondernemen om deze (zelfbenoemde) achtergesteldheid op te heffen. Hierdoor stellen zij zichzelf achter.
Dan zeg ik, stop daarmee, want zij die niet meehelpen bij de oplossing van een probleem, mogen ook niet klagen dat het probleem zich voordoet.

Nu moet ik bekennen dat ik dit maatschappelijke probleem nauwelijks aan den lijve ondervind. Ik woon namelijk in het relatief rustige Groningen. Daar waar ‘wij en zij’ getypeerd wordt door stadjers en studenten, die rustig langs elkaar heen leven. Bloods heb ik in Groningen nog niet gesignaleerd. Als er al met rode zakdoeken gezwaaid wordt, dan is het omdat een overwinning van de SP of de PvdA gevierd wordt. En de VVD-georiënteerde corpsstudenten laten de blauwe bandana niet uit hun knalgroene broeken hangen.
In Groningen zijn de strijdkleuren nog altijd groen en wit.