Moeten. De betekenis van het woord kan ik moeilijk op waarde schatten. Het gebiedende karakter lijkt te doelen op de actie die genomen moet worden. Moeten poepen. Maar het gaat feitelijk niet over het poepen. Het probleem dat ontstaat wanneer niet gedaan wordt wat zou moeten, dat willen we voorkomen. Handelend op de angst voor hetgeen mogelijk voor zal vallen. Ik liep naar haar huis met mijn telefoon klem in mijn klamme handen. “Kom je zondag? We moeten praten”

De laatste keer dat ik zo nerveus was, stond ik op het punt mijn eerste woorden op te schrijven voor mijn eindexamen vwo, Nederlands. Ondanks dat ik feitelijk alleen op wiskunde zou kunnen zakken, had ik het gevoel dat ik vanaf dat moment alleen nog kon falen. Het zelfde gevoel bekroop me; had ik me maar beter voorbereid. Kort nadat ik de bel los gelaten had, klonk het geratel van de relais in het portiek van de flat. Wachtend tot de lift op de begane grond aangekomen was, kon ik niet bedenken waarom we moesten praten. Ik had tijd nodig, dus stapte het trappenhuis in.

Zou ik iets niet goed gedaan hebben? Chagrijnig heb ik haar niet gezien de laatste maanden. Zelfs de menstruatie toonde geen significante veranderingen in haar gemiddelde humeur. Vreemd ben ik niet gegaan en ik heb mijn uiterste best gedaan dergelijke suggestie niet te laten ontstaan. Elk weekend probeerde ik iets nieuws te verzinnen om te gaan doen, al telt een restaurant uit een ander werelddeel misschien niet strikt als iets nieuws. Mijn initiatief waardeerde ze, toch? Liefde en naïviteit kan ik niet goed uit elkaar houden.
Op de eerste verdieping zag ik boven de deuren van de lift de letters BG schijnen.

Al zou ik in haar ogen iets verkeerd gedaan hebben, weten kon ik het niet. Haar maatstaven voor de beoordeling van mijn liefde heeft ze me nooit verteld. Ik ben ervan doordrongen dat ons samenzijn geen examen is, maar ik wil haar graag gelukkig maken. Zou ze niet gelukkig zijn met mij? Dat er mannen rondlopen in deze stad die breder zijn dan ik ben, zie ik dagelijks. Dat ik snel klaarkom baseer ik niet alleen op de pornografie die we samen gekeken hebben, maar gewoon omdat ik ook langer wil. Haar vader vindt mij toch best aardig, al weet ik nooit op welke plaats de FC zich op het moment bevindt in de competitie. Volgens mij had ze wel door dat ik gelukkig met haar ben. Ze vroeg in ieder geval nooit of er iets was, waar ik uit opmaak dat ze geen negatief gevoel zag. Geen nieuws goed nieuws dacht ik altijd. Maar het is me niet meer duidelijk.
Traplopen is vermoeiend, ook met een goede conditie. Op de tweede verdieping moest ik even uitrustten voor ik verder liep.

Ik wist niet wat ze dacht of wilde. Misschien kwam haar sms te laat, want we hadden al maanden lang moeten praten. Het was niet raar dat ik de trap verkoos. Samen waren we ook een trappenhuis aan het beklimmen. Enthousiast bestegen we de eerste treden, met als doel naar boven te gaan. Het maakte me niet uit naar welke verdieping we zouden gaan, als ik maar bij haar was. Liep ze eigenlijk nog wel naast me of ging ik te hard van stapel? Het hart nog in mijn keel, waarschijnlijk van de onzekerheid, maar op adem gekomen, trok ik de conclusie. Ook zij was moe. Ze moest uitrusten, en anders wilde ze gewoon niet meer verder.
De trappenhuismetafoor werd me te werkelijk, dus ik riep de lift. Nog steeds op de begane grond.

Waren we ook maar in de lift gestapt, samen vanaf de begane grond. Dan konden we zien dat we allebei op een ander knopje zouden drukken. Hadden we gezien dat het misschien helemaal de moeite niet was om aan deze relatie te beginnen omdat we allebei iets anders van elkaar behoefden. Nu wist ik niets van haar. Ja, lievelingskleur, lievelingseten, lievelingsstandje en dat ze zei dat ze van me hield. Maar wat liefde voor haar in zou houden, dat moest ik weten.

Als de liftdeuren open schuiven, zie ik haar flatdeur op een kier staan. Ik moet naar binnen.

(Lees het vervolg: ‘What goes up, must come down’)