“Waarom stop je er dan niet mee?” De retoriek in zijn vraag vond ik moeilijk op waarde te schatten. Stoppen zou voor hem gemakkelijker zijn dan voor mij. Hij hoefde niet naar haar toe. Hij hoefde de confrontatie niet aan te gaan. Hij zou niet in een vacuüm terechtkomen nadat ik zou stoppen. Dus ik zweeg.
“Maar uit alles wat je me nu verteld hebt, blijkt dat je niet meer verder wilt. Vertel mij dan eens waarom je niet zou stoppen.”

Ik werk er al ruim twee jaar. Een aantal collega’s zijn intussen bijna vrienden geworden. Straks heb ik geen gelegenheid meer om ze te zien. Dat zou jammer zijn. In een nieuwe werkomgeving moet ik me dan weer helemaal inlikken. En nu moet ik mijn pension overbrengen naar een ander fonds. Ben benieuwd hoeveel daar van overblijft.

Dan moet ik gaan zeggen dat ik weg wil omdat ik de sfeer niet fijn vind. Ik weet nu toch al dat ze me op het hoofdkantoor een lulletje gaan vinden. Ik heb er al moeite mee om me ziek te melden. Ontslag is dan een heel ander verhaal. Misschien kan ik beter een brief schrijven. Of een email.

Ik ben bang voor de toekomst. Niets is duidelijk en alles kan. Daardoor bestaat ook de mogelijkheid dat niets zal gebeuren. Met die onzekerheid kan ik niet omgaan. Beter is het dan te blijven waar ik ben. Ze hebben wel eens gezegd dat ik een mooie telefoonstem heb. Misschien is het helemaal niet erg dat ze mij altijd de telefoon op laten pakken. Ik kan er nooit iets fout doen en dat is ook wel eens een lekker gevoel. Aan de andere kant impliceert het dat ik ook nooit iets goed kan doen. Schoonmaken wil ik niet meer. En achter de bar ben ik nooit een ster geweest. Ik weet niet wat ik anders zou moeten doen en straks ben ik WW’er. Nee, dan liever blijven.

“Maar ben je wel gelukkig?” Zijn woorden dreunden mijn hoofd binnen, omdat er geen geluk aanwezig was om de klap op te vangen. Tevredenheid lijkt niet te bestaan. Als ik niet gelukkig ben, zal het sowieso eindigen in verdriet. Alle redenen die ik kon bedenken spraken over het verleden of onzekerheden in de toekomst, maar wat ik vergat was het heden.
“Nou nee, ik ben eigenlijk niet echt gelukkig.”

“Soms is het beter een einde te forceren. Stilstand is achteruitgang, ook al lijkt het dat je op een hoogtepunt blijft. Als je opnieuw begint, hoef je niet bang te zijn dat je terugvalt en hoef je de toekomst niet te vergelijken met het verleden. Dan is er geen reden meer om onzeker te zijn, want je hebt het heft in eigen handen.”
In zijn woorden vond ik zo veel wijsheid, dat ik niets anders kon zwijgend instemmen.

“Zolang anderen niet zien dat je ongelukkig bent, lijkt er niet aan de hand. Maar stel jezelf de vraag, is dat werkelijk zo?”