Ik heb de afgelopen twee weekenden veel meegemaakt. Ik ben veel dronken geweest, heb gegokt en verloren, drugs gebruikt, gesnowboard, verliefd geworden, het Internationaal filmfestival Rotterdam in Groningen beleefd, weinig geslapen, in een staat van totale verstandsverbijstering verbleven en vooral veel inspiratie opgedaan.

Niet omdat het sinds die tijd uit is met mijn vriendin. Al zullen sommigen daar wellicht anders over denken. Ik heb veel meegemaakt, omdat ik in de afgelopen twee en een halve maand mij terughoudend heb gedragen ten opzichte van de wereld buiten mijn relatie. In een poging mijn relatie te redden heb ik mij anders gedragen dan ik eigenlijk wilde. Zij zal mijn gedrag misschien toegeschreven hebben aan het feit dat ik mij bevrijd zou voelen. En dat zal ze misschien vertalen met dat ik mij belemmerd voelde bij haar. Voor mij voelt dat in ieder geval niet zo. Ik kan mij echter wel voorstellen dat in emotioneel zware tijden de empathie even vergeten wordt. Terwijl empathie juist voor een goede relatie van groot belang is.
Worst case scenario is dat ze mij nooit begrepen heeft.

In de stad kwam ik haar tegen, onder invloed. Ik tenminste. Voor haar heb ik het aan genomen, omdat ze zei dat ze van een borrel kwam. Voor mijzelf voelde ik het zeer duidelijk.
Ik was in de Rumba, de huidige stamkroeg van een vereniging voor internationale studenten. Vraag me niet welke, want ik was er slecht omdat het bier er negenenveertig cent kostte. Ergo, ik dronk veel en snel. Dat kan ik namelijk. Al denk ik van mijzelf dat ik niet meer zoveel kan drinken als dat ik vroeger kon. Als boerenzoon ben ik in een schuurfeestrijke omgeveing opgeroeid en ook naar die drinknormen ben gaan leven. Tussen mijn zestiende levensjaar en nu, is mijn alcoholinnamecapaciteit echter wel duidelijk afgenomen. Wat precies het verschil was tussen mij en de Amerikaan tegenover mij.

Ik heb in drie seconden bepaald dat Nederlanders beter zijn dan Amerikanen dooradt mijn glas eerder leeg was dan de zijne. En zo was het besloten. Hij zette in, dus telt het. Om zijn vernedering te verzachten, zie ik dat wij vijf jaar meer ervaring hebben met drinken, “hahahaha”, zij net zoveel meer ervaring hebben met neuken, “hahaha”, hij dat de ideale vrouw in Amerika tot een ideale pijphoogte gegroeit en een plat hoofd heeft om je bier op te zetten, “haha”, je als je bier op een vrouw morst je haar mee kan nemen naar huis onder het commentaar dat ze toch al nat is, “hà”. Kortom er ontstond een alcoholisch vriendschap met David.

Uiteraard heeft een Amerikaan, die net anderhalve week in Nederland is, een joint op zak. Natuurlijk wilde hij hem opsteken. En natuurlijk rookte ik mee. Nu moet ik erbij vermelden dat de uitsmijter vanzelfsprekend niet geloofde dat ik haast nooit blow, dit slechts de derde keer in mijn leven deed, dat ik ondanks dat in Nederlander ben ní­et weet dat dit in een gewone kroeg niet gedoogd wordt en ik dus geen voorbeeld kon zijn voor mijn buitenlandse medestudenten, terwijl die zelfs gemiddeld meer wiet roken dan ik.
Ik denk dat er nog nooit iemand zo blij een kroeg uitgezet is. Geen lachkick, neem dat van mij aan. Het was überhaupt moeilijk vast te stellen of de THC mij beïnvloedde. Ik heb een vrolijke dronk en moest lachen omdat David mij erbij genaaid had. Hij had minstens een halfuur ervoor nog verteld dat zijn broertje was gearresteerd voor het bezit van weed. Vervolgens liet hij mij, onder het advies “to enjoy it”, de joint lang genoeg in mijn hand houden om van de uitsmijter een escorte te krijgen.

Even beschonken als overmoedig stapte ik aan de overkant de Vlaamse Reus binnen. Ik voelde me helder, net zoals in het gelijknamige liedje van Blöf dat op het moment van schrijven uit mijn boxen komt.
Zo zag ik dat een blonde kerel overduidelijk het jongere broertje was van de kleine meid. Samen met zijn beste vriend en de beste vriendin van zijn zus gingen ze een weekend stappen in Groningen. Het broertje had te veel haren en alsof hij er net zo nonchalant uit wilde zien als alle corpsstudentdametjes om hem heen, had hij het in een staartje samen gebonden. Hij studeerde scheikunde in Delft, maar had zich met zijn vel groene polo net zo nonchalant willen kleden als alle corpsstudentheertjes om hem heen. Onhandig hield hij zijn glas vast, omdat zijn handen en fijne motoriek in de afgelopen zes jaae volledig gevormd waren naar het besturen van een gamecontroler. Diezelfde zes jaar was hij verliefd op de beste vriendin van zijn zus. Hopeloos, want de beste vriendin is verliefd op de beste vriend. Eigenlijk vindt zij het broertje maar vervelend, maar ze gedoogd zijn aanwezigheid omdat ze hem nodig heeft dicht bij de beste vriend te kunnen zijn. Wat, helaas voor haar, zinloos is. De vriend is namelijk, in mijn heldere visie, overduidelijk homofiel. Al is hij officieel nog niet uit de kast en heeft dit alleen in vertrouwen verteld tegen de zus, die ook een klein beetje de zus van de beste vriend is geworden doordat hij al veertien jaar bij hen over de vloer komt. Deze vierkantssverhouding kreeg van mij de naam: Marie-Klaas-Marielle-Jaap.
Het bier had al die tijd geen andere naam gekregen, misschien ging het daarom wel vervelen. En ik kreeg honger of een vreetkick.

Hoe dan ook, wat ik wilde vertellen was dat ik op mijn weg naar huis tegen het lijf van mijn ex-vriendin liep. Ze was samen met een jongen. De jongen kende ik al van haar verhalen en foto’s. Hen zo naast elkaar zien, zou mijn wel eens jaloers gemaakt kunnen hebben. Dat denk ik nu ik nuchter ben. Op dat moment was ik nog vrolijk. In haar ogen was te lezen dat ik mij in elf maanden tijd nog nooit zo gedragen had. Aan haar lichaamstaal zag ik dat ze mijn gedrag pareerde met plaatsvervangende schaamte. Ik kon niet anders denken dan dat haar gedrag het doel had om geen rare indruk achter te laten op haar metgezel. Zou zij tijdens de laatste maanden van onze relatie een dubbele agenda gehad hebben? Een paranoia-kick, dat is de goede term. Ik moet ook niet van mijzelf verwachten dat ik een jaar in twee weken kan verwerken.

Om de gêne te verzachten heb ik maar gezegd dat ik het morgen allemaal toch niet meer zou weten. Wat overigens geen raar bod was voor de hoeveelheid alcohol die ik al genuttigd had. In een goede leugen zit een deel van de waarheid. Normaal gesproken had mijn geheugen mij in de steek gelaten, ware het niet dat ik mijn stinkende best deed het wel te onthouden. Ik moest deze nacht gaan schrijven.

Liever had ik de alcohol gewoon zijn werk laten doen. Nu zet het me aan het denken. Ben ik verliefd geworden op een ander meisje en ging mijn relatie daarom bergafwaarts, of vind ik haar leuk omdat het kut ging met mijn relatie en ik mijn liefdesgelukwens projecteerde op haar? Vragen waar ik al twee en een halve maand geen antwoord op heb en wellicht nooit hebben zal.

Hoe toepasselijk begint de soundtrack van Amercian Beauty uit mijn boxen te klinken. Ik besluit de muziek te beëindigen en dvd aan te zetten. De film zal om 04.53 eindigen.